48 uur bloedsomloop en hartritme meten

We vlogen de laatste weken met het ISS steeds langs de 'terminator'. Dat is de grens op aarde tussen dag en nacht. Vliegen in deze baan geeft een raar gevoel, want we zien de zon dan voortdurend aan de hemel staan. Voor het fotograferen van de Venusovergang was het erg handig, maar nachtfotografie heb ik een tijdje niet kunnen doen, helaas. In plaats daarvan heb ik scherpgesteld op de goudgele reflectie van de zon op de aarde. Dat geeft natuurlijk ook prachtige platen. Veel tijd om te fotograferen is er op dit moment niet. Het lijkt wel alsof mijn missie in de laatste maand nog even een eindsprint beleeft.

Er staan ontzettend veel onderhoudstaken op het programma en ook de nodige wetenschappelijke experimenten. Zo heb ik 24 uur lang een 'cardiopress' gedragen, die ontwikkeld is door TNO. Met de twee bandjes om mijn vingers meet het apparaat voortdurend mijn bloeddruk. Daarnaast draag ik 48 uur een 'holter monitor' en wordt zo mijn hartritme gemeten. Dat is allemaal voor het experiment ICV, of voluit Integrated Cardiovascular. ICV is een experiment van NASA dat de bloedsomloop en hartfunctie onderzoekt van astronauten die lange tijd in de ruimte wonen.

Dunne benen
Toen ik een week in de ruimte was, had mijn lichaam zich al aangepast aan de gewichtloze omstandigheden. Vloeistoffen worden hier in de ruimte niet naar je benen getrokken, zoals op aarde. Vandaar dat ik op foto's dunnere benen heb en een dikker hoofd. Door de gewichtloosheid neemt ook het totaal circulerend bloedvolume in mijn lichaam af. Zo'n twee liter in totaal. Omdat dit op aarde flinke problemen zou kunnen veroorzaken, drinken we voor de terugkeer veel water en slikken we zouttabletten, waardoor mijn lichaam al dat vocht hopelijk weer vasthoudt als ik het nodig heb.

Voor het experiment ICV heb ik dus de cardiopress gedragen. Dat is best lastig. De batterijen waren niet al te best meer, dus die moest ik op een gegeven moment om de drie kwartier verwisselen. Slapen is lastig, want je voelt en hoort de bloeddrukbandjes steeds oppompen en weer leeglopen en de batterij weer piepen. En je kunt je linkerhand niet echt goed gebruiken, want als je ergens tegenaan duwt, dan slaat de meting op hol en vraagt het apparaat zich af wat er aan de hand is. Ondanks die kleine ongemakken vind ik het belangrijk om mee te doen aan deze experimenten. Als arts ben ik er in geïnteresseerd en het helpt de wetenschappers op de grond om meer te weten te komen over hoe het menselijk lichaam omgaat met de omstandigheden in de ruimte.

Oranje
Tussen de bedrijven door heb ik van de grond meegekregen hoe het EK voetbal verloopt. Of eigenlijk: hoe het is verlopen voor Oranje. Ik had het natuurlijk prachtig gevonden om terug te keren naar de aarde op de dag dat Nederland in de finale zou staan. Helaas mocht het niet zo zijn. Wie weet over twee jaar. Dan kan ik de wedstrijden weer kijken met één keer de zwaartekracht.