Dag Dan, Anton en Anatoli. Tot ziens op aarde!

Vorige week zijn Dan, Anton en Anatoli vertrokken. We hebben de hele nacht doorgewerkt. Zo heb ik voor een experiment bloed bij mezelf en Don afgenomen en speeksel verzameld, zodat deze monsters meteen in de Sojoez mee kunnen naar de wetenschappers op de grond.

Rond zes uur gisterochtend Nederlandse tijd hebben we afscheid genomen. Om tien voor zeven ging het luik naar hun Sojoez definitief dicht. Om exact 10:18:30 uur koppelden ze los van het ISS voor de reis terug naar de aarde. Ik kon de haken horen losgaan en voelde een schokje toen de veren de Sojoez wegduwden. Even later kwam de Sojoez in mijn gezichtsveld. Ik zag ik hem omlaag gaan, op naar een veilige landing in de steppe van Kazachstan even voor twee uur ‘s middags.

Hollen of stilstaan
De komende drie weken ben ik aan boord met mijn collega’s Don Pettit en Oleg Kononenko. Het zal anders zijn. Rustiger in de vrije uren, omdat we meer ruimte hebben en elkaar niet snel in de weg zweven. Drukker overdag, omdat de onderhoudswerkzaamheden en experimenten gewoon doorgaan. Daarbij krijgen we ook nog een vrachtschip op bezoek: de Dragon van SpaceX. Het uitpakken van de ATV, Progress, Dragon en tegelijkertijd het verzamelen van de spullen die er weer in moeten vragen veel tijd en zoekwerk.

Afgelopen vrijdag en zaterdag hebben we met z’n allen gegeten. We hebben de verjaardag van Don gevierd met live muziek op de gitaar. Dan kan ontzettend goed spelen. Woensdag was de officiële overdracht van de commandant. Dan gaf het stokje over aan Oleg.

Toen het luik van de Sojoez vanochtend dicht ging, begon voor mijn gevoel echt Expeditie 31, de 31ste vaste bemanning van het ISS sinds november 2000, toen het ruimtestation voor het eerst werd bemand.

Zo’n afscheid van een bemanning is niet emotioneel. Natuurlijk gaan we het gezelschap en de gezelligheid aan boord missen. Net als de kennis en kunde van Dan, die een fantastische commandant was. Maar we zien elkaar over een paar maanden weer op aarde.

Terug naar de aarde
Ik sta er natuurlijk wel even bij stil. Dan denk ik: de volgende die in de Sojoez kruipt, dat ben ik. De linker stoel, de eerste die naar binnen gaat en de laatste die zich er weer uit worstelt. Dezelfde procedures als deze mannen. Loskoppelen en dan de korte vlucht terug naar huis. Het ene moment ben je aan het zweven ver boven de aarde en vervolgens ben je in nog geen vier uur weer op de grond.

Ik weet van de vorige keer dat het voelt als een ruige kermisattractie. Je wordt vier keer zo zwaar en aan de parachute schud je alle kanten op, zodat je in plaats van twee wel twintig beeldschermen ziet. Het is het meest spectaculaire deel van de missie, meer nog dan de lancering. En dan de laatste klap. Stuwraketten onder de Sojoez geven wat extra remkracht, voordat de capsule de aarde raakt. Toch kunnen ze niet voorkomen dat de capsule met de klap van een klein auto-ongeluk de aarde raakt en vaak omvalt of zelfs een stuk rolt. Gelukkig hebben we speciale stoelen.

Toch is het al met al niet het meest plezierige deel van de missie. Helemaal niet als je bedenkt dat je lichaam een half jaar geen zwaartekracht heeft gevoeld. Ik zal slap zijn en moe en misselijk. Maar met een glimlach, want het hoort er allemaal bij.

Het is een beetje vreemd om nu al te denken aan naar huis gaan. Ik heb nog ruim twee maanden hier aan boord. Met heel veel taken, zoals de koppeling van het vrachtschip Dragon, waar ik erg naar uitkijk. Maar ook het ontvangst van een nieuwe bemanning over drie weken en een groot aantal wetenschappelijke experimenten. Je ziet, in de ruimte gaat het niet heel anders dan in het hectische leven op aarde. Even denk je vooruit… totdat de realiteit van alledag zich weer aandient.