Pakjesavond en afscheid nemen in Moskou

De laatste dagen in Sterrenstad heb ik doorgebracht met mijn gezin. Sinterklaas had ontzettend veel cadeautjes naar Moskou laten sturen, zodat de kinderen ze hier konden openmaken. Mijn collega-astronaut van de ESA Samantha Cristoforetti heeft hard op de deur gebonsd. Hartstikke leuk natuurlijk.
Behalve Sinterklaas vieren heb ik niet heel veel tijd gehad voor mijn gezin. Er moest nog van alles gebeuren. Samen met mijn bemanning ben ik op de thee geweest bij Vladimir Popovkin, de allerhoogste baas van de Russische ruimtevaartorganisatie Roskosmos. En ik heb nog de nodige gegevens verzameld voor wetenschappers, de zogenoemde baseline data collection.
Officieel had ik crew rest, de laatste dagen in Sterrenstad, maar van rusten is het dus niet echt gekomen. Ik sliep met bloeddrukmeters om, moest echo’s laten maken van mijn nieren, bloedvaten en meer. En ondertussen had ik ook nog mijn persoonlijke voorbereidingen voor de vlucht. Het is een hectische tijd, zo vlak voor de lancering.

Op de allerlaatste ochtend in Sterrenstad was het traditionele kosmonautenontbijt. Ik vond het vooral leuk dat de gezinnen van Don, Oleg en mijzelf er allemaal waren.
Van eten kwam trouwens niet veel tijdens deze ceremonie. Het hele gebeuren duurde twintig minuten en allerlei vertegenwoordigers hielden een praatje.
Wij deden dat als bemanning ook. Ik heb het gehad over de kinderen. Sterrenstad is mijn tweede huis geweest en ik voel me daar thuis, maar de consequentie is dat ik, net als de andere astronauten, mijn kinderen jarenlang weinig heb gezien. Maar ook dat kinderen onze toekomst zijn. Zij gaan langer en verder in de ruimte reizen dan wij.
Daar heb ik op getoast.

Na het ontbijt moesten we echt afscheid nemen van onze gezinnen. We liepen in het donker naar de bus. Daar was het even zoeken in de mensenmenigte, tussen de foto- en videocamera’s, om mijn oudste dochters en mijn moeder weer te vinden. Die wil je toch niet kwijtraken op zo’n moment.
Vooral het afscheid van mijn jongste kinderen was bijzonder. Dit was het laatste moment is dat ik ze kon knuffelen voordat ik naar de ruimte vertrek. Ze beseffen dat niet en omdat de mensen om hen heen er geen drama van maken verliep alles prima. Bovendien zullen we ook het komende halfjaar bijna dagelijks contact hebben. Dat is vaker dan ik de afgelopen jaren tijdens de trainingen contact heb gehad met thuis.
Nog een keer dag zeggen en toen ben ik ingestapt…