Mijn stoeltje in de Sojoez

Ik heb weer drukke dagen achter de rug. Totdat de nieuwe bemanning komt, zijn we met z’n drieën hierboven. We hebben een gewoon werkschema en dat is dus druk.

Maar het heeft ook positieve kanten. Ik heb meer ruimte om me te bewegen en kan mijn eigen plan maken voor het sporten of rondkijken in de uitkijkkoepel Cupola. En het is rustiger op de communicatielijnen met de grond. Soms is het continue gepraat irriterend en vermoeiend, omdat ik steeds op moet letten of het mij aangaat. Met zes mensen sta je soms in de file naar Huntsville of Houston.
Rustiger verkeer maakt het maakt het makkelijker om er tussendoor te komen als ik iets wil vragen of melden.

Sjouwen
Een van de meest tijdrovende onderdelen in mijn planning zijn op dit moment de ‘sjouwtaken’. Ik ben soms net een verhuizer als ik spullen uitpak uit het Europese vrachtschip ATV of spullen klaarmaak voor de vrachtschepen Dragon en HTV die hierheen komen. Het zijn open einde taken die meerdere dagen duren en elke dag voor een paar uur gepland zijn. Met het risico dat ik de taak af wil maken en dus te lang doorga. In de Dragon kan ik een paar spullen van mezelf terug naar de aarde sturen, zoals mijn crew shirts en mijn aantekeningenboekjes. Een dagboek is het nooit echt geworden, daar heb ik geen tijd voor gehad.

We zijn ook begonnen met de voorbereidingen voor de komst van onze collega’s Joe Acaba, Sergei Revin en Gennadi Padalka, met wie ik in 2004 heb gevlogen. We hebben alvast wat kleren voor ze uit de Progress gehaald en de slaapcabine ingericht met de belangrijkste spullen. Zaterdag hebben we een gesprek met Joe gehad. Hij zat op de lanceerbasis Baikonoer in quarantaine, tot de lancering vanmorgen. Het was leuk om hem even te spreken.

Terugkeer
De tijd vliegt voorbij! Mijn eigen terugkeer is al over anderhalve maand en de eerste voorbereidingen duiken nu al op in mijn tijdlijn. Zo hebben we onlangs de stoelen van de Sojoez getest, om te kijken of we er nog goed in passen. Door de gewichtloze omstandigheden word je wat langer, tot zelfs enkele centimeters. Toen Anatoli Ivanishin dezelfde check deed in april, paste hij niet goed meer in zijn stoeltje. We moesten aanpassingen doen om hem veilig terug te laten keren. Mijn stoel zit gelukkig nog steeds als gegoten.

In de komende weken ga ik ook weer een lektest van het ruimtepak doen, de procedures doornemen en oefenen op de handmatige terugkeer met de Sojoez. Die training heb ik in Sterrenstad eindeloos vaak gehad, maar sinds mijn lancering niet meer. Met de computersimulator die we hier aan boord hebben kan ik mijn kennis bijspijkeren. En er komt ook nog een Dragon die we moeten aankoppelen.

Waar zit het lek?
Een andere oefening die we hebben gedaan is de ‘depressurization drill’. Daarbij wordt een lek in het ruimtestation gesimuleerd. Wij moesten, terwijl we in contact stonden met de grond, uitvinden waar dat lek zat. In zo’n geval controleren we eerst de Sojoez. Want als daar iets mee aan de hand is, kan het zijn dat we meteen moeten terugkeren naar de aarde. Wanneer het lek daar niet zit, sluiten we een voor een de modules af, terwijl we continue uitrekenen hoeveel tijd we nog hebben voor de luchtdruk te laag is en we weg moeten. Zo gaan we door tot we weten waar het probleem zit. In dit geval was dat in de FGB, beter bekend als Zarya, de Russische opslagmodule.

Heel veel dingen worden ‘gewoon’ hierboven, een dagelijkse routine waar je niet al teveel bij nadenkt. Je hebt niet meer door dat er achter dat dunne aluminium laagje geen lucht is. Oefeningen als deze zijn daarom goed om alert te blijven op de risico’s van een lang verblijf in de ruimte en – in geval van nood adequaat te kunnen reageren.